sadece antep değil belki de tyüm ülkede, basit şeylerle de mutlu olunabilen bir çocukluğun son dönemidir.

hele ki bu dönemi antepte yaşamış olmanın da başka başka keyifleri bulunmaktadır.

bakkallardaki patsitolardan tutun da, küçük torbalarda satılan leblebi tozu ve sumaklı naneli eşkiye, lokantlalarda olan pempe kağıda sarılı lokumların en revaçta olduğu dönemlerdir.

2,3 hatta 4 katlı topların varlığının da hayatımıza güneş gibi girdiği zamanlar yine bu döneme denk gelir.

belki biraz yoksul ve belki biraz da fakirdik. amam mutluyduk. ne olan milletin gözüne sokardı ne de olmayan bundan utanırdı. tutumluyduk o zamanlar müsriflik çok ayıptı. her şeyin kıymetini bilirdik. teknoloji hayatımızı bu kadar işgal etmemişti daha zamanımızı birbirimize, sevdiklerimize harcıyorduk. samimiydik içtendik. mümkün olsa da geri getirebilsek keşke ama sadece maziyi yad etmek geliyor elimizden.