lise yıllarımı geçirdiğim ilim ve irfan yuvası. herkesin lisesi kendine özeldir mutlaka, işte bu yüzden burası da bana özel gelir. bir ara bir hocamız vardı şu an adını dahi hatırlamam ama gözümün önünde arka sıramda oturan arkadaşımın gözüne oturttuğu döner sümsüğü unutmam hiç. şimdi dönüp bakınca isimlerini dahi hatırlayamadığım simalar var anılarımda. oysa asla unutmayacağım gibi gelirdi. arkadaşlarımdan asla ayrılmayacağımı düşünürdüm oysa hayat hepimizi ayrı yollara savurdu. kırk yılın başı bir araya geldiğimizde hala mutlulukla anabiliyorum ama o günleri.
bir de şarkımız vardı o zaman:

gözlerimde yaş kalbimde sızı
unutmadım seni
unutamadım, unutamadım
ne olur anla beni