adını duyduğunda içinin hoş olmasını sağlayan memleket, aşk...

ab-ı hayat...

herşeyim ve hiçliğim...
hayal kırıklığından başka yaşadığım bir şey varmı bu şehirde diye kendime sorduğumda aldığım cvp kocaman bir hiç.
peki buna rağmen neden sana bu kadar bağlıyım?
neden seni terkedip gitmeyi düşündüğümde dahi boğuluyorum?
neden senden uzakta bir yaşam beni bukadar korkutuyor?
çünkü sen benimsin. kendimi sende dahil hiç bir yere ait hissetmediğim anlarda bile sen bana aitsin..
ciğerlerime ilk çektiğim havan, çocuk olduğum sokakların benim.
çünkü beni sahiplendin. öyle sahiplendinki senden hiç bir yere gitmeme izin vermedin.bende senden gidemedim.
çünkü ben sende çocuk kaldım.
biliyorumki senden gidersem, sende benden gideceksin ve o küçük kız büyüyecek,

senden uzakta mutlu biri olmakmı?
yoksa sende hep çocuk kalmakmı?
*

yine ben..* görüyorsun demi yine herkes seni bırakıp biyerlere gidiyor. ama ben burdayım seni bibaşına bırakmıyorum kıymetimi bil. onca ediyosun uğraştırıyosun yoruyorsun ama illede sen diyorum. * artık kankamı dersin rafığımsın'mı dersin bilmem ama özel bir muameleyi hakettiğime inanıyorum. şimdilik eyvallah, görüşmek üzere rafık * (bkz: antep forever)