tüm gün anteb'in bunaltıcı sıcağını çektikten sonra, dam şöyle "arısiliboncukkimi" yıkanır. betonun sıcaklığından buharlaşan su yüzümüzü yalar. tabi önce güller suvarılır. dama minder döşekler serilir.

yaz boyunca eşyaların hepsi dama taşınmıştır, aşağı katlara ancak buzdolabından buz ve yiyecek getirmek için inilir. o merdivenleri söylene söylene iner çıkardım. bir an önce kendimi o minderlere atıp serinlemek isterdim. bizim ailenin görenekleri de buna asla izin vermezdi, ya dedem çıkagelir ya da bir misafir. belki de o yüzden bu kadar tatlı kalmıştır aklımda.

annem ve kız kardeşimle en üyük keyfimiz, akşam üzeri güneş batarken çayımızı demleyip, koca bir varilin içinde ömrünü geçirmiş pembe zakkum çiçeklerinin altında oturmaktı.

yavaş yavaş yemek faslı başlar, en çok da söğürme yenilirdi bizde. karpuz her öğün baş tacıydı. fırından taze gelen ekmeğin kokusunu duyuyorum bunları yazarken.

gece olup da yıldızlar çıkınca, yattığım yerden saatlerce yıldızlara bakardım. bilmem kaç tane kayan yıldız saydım heyecanla. melekler ateş yağdırıyormuş, geleceği öğrenmek için göğün katlarını çıkmaya çalışan cinlere. öyle derdi şekerninem.

gece yarısı kediler mırlayıp durur etrafta, çatıda orda burada gezinip uyandırırlar herkesi. iki defa da kulağıma böcek kaçmışlığı vardır. bunu ilk yaşadığımda çok korkmuştum, minnacık bir böceğin sesi, kulağımda büyüdükçe büyüyordu. yine şeker ninem demişti ki, saçını kulağına sok, böcek yol bulup çıksın.

damda yatmak güzel de bir de bunun sabahı var. dedem erkenden kaldırırdı bizi, kalkın, üstünüze güneşi doğdurmayın. biz isterdik ki annem güneş gelen yere çarşaf gersin de bir kaç saat daha uyuyalım. nasıl için için kızardık da saygıdan sesimizi çıkaramazdık. uyumak için yastığımızı yorganımızı çeke çeke aşağı katlara iner, biraz da orada uyurduk.