antepte çocuk olmak, güzelliğine, tadına, tuzuna sonradan varılan bi nimet.. çünkü antebimiz malum alabildiğine üretken.. e genlerden soydan soya süregelen bu yeteneğimiz daha çocuk yaşlardayken kendini belli edip envai çeşit oyunlar bulup, oyuncaklar üretmemize vesile olmuştur..

tahtadan yapılmış garip şekilli arabalardan (marangozların kapılarında asılı olur, genelde pembe tekerli :) ), demir bir çubukla sürülen çembere, güllenin milyon farklı versiyonları ile oynanan çeşit çeşit oyunlardan, dermeleri topaçları parçalarcasına oynanan oyunlara, hele o gahve önlerinden toparladığımız ve demircinin mihenk taşında metal işlediği gibi, düzeltmeye ömür harcadığımız gazoz kapaklarından, hele de galleden galleye gol olmayan ve oynayanların hem galleci hem oyuncu olabildikleri maçlara.. sırtında kazağı ve montu varken dışarıda bi an önce oyuna koşmak için terliğiyle çıkmış, sümüğü kazağın kollarını parlatan, soğuktan yüzü morarmış ama yüreği kor alev gibi yanan çocuklar antepteki çocuklar.. zira onlar aynı zamanda, tornacıda mazot sobasının alevinde de ısınmayı bilen çocuklar..

antebin kimyasına uygun büyüyor antepteki çocuklar, çalışıyor, çabalıyor, okuyor.. sağlam büyüyor yani..

haneeen gısası, güzel şeydi antepte çocuk olmak, işallah öyle de galır...