6 yaşımdan üniversiteyi kazanıpta antebime yerleşene kadar bütün yaz tatillerimi geçirdiğim bana göre ne olursa olsun hala antebimin en güzel mahallesi.

nickimin istanbulcu olmasının sebebi de bu bey mahallesi aslında.
ben de istanbulda doğup büyüyen (yine bana göre en güzel yerinde: caddebostan) bir gaziantepliyim.
hani yurtdışından gurbetçiler gelir antebe almanyadan, fransadan, danimarkadan, hollandadan işte onlara "alamancı" denir ya antepte; bende "istanbulcu"yum işte doğup büyüdüğü yeri değil de kökünü toprağını daha çok sevenlerdenim.

tuğcanla madonun arasından 100.yıl parkına inen o sokağın sonunda sağdaki en son apartmanda köşk apartmanında geçti benim çocukluk yazlarım.
bey mahallesi benim için ananeyi, dayıları, dayı çocuklarını görmek aylar süren hasreti dindirmek; akşama kadar sonu köprüye (nargileciler lokali) giden o çıkmaz sokakta top oynamak, cıncıklı gülle oynamak, gazoz kapağı oynamak (yaşı 25-28 olanlar iyi bilirler bir ara çok meşhurdu :) hatta yaz aşkları biriktirmek demekti.
mutluluktu yani bey mahallesi ama hüzün de vardı tabi; okulların açılmasına yakın bavullar yavaş yavaş toplanır arkadaşlara veda eder, son gece ananenin yanında yatar, yaz aşkına "seneye yine gelicem" der ve bir parçanı orda bırakarak ayrılırsın arkandan dökülen bir tas su ile..

sözün özü bey mahallesi benim için antep ve çocukluğum demek, o günlere geri dönebilmek için herşeyimi verirdim..

çok uzattıysam affola..

bi de bıhramak var, bozulan yimekler için söylenen bi tabir,

- bacı bu şoora bıhrayık mı noolug
- ne bilim anam hele getir bahak

ağam bağa halfelii vering saabanan gelirim taa aaşamaca aa buralıgda dururum
durma dediysem sıçmış kimi oturma deel haa enteynır gireriim başlıg açarıım
daa neler neler pirpirimli yaeğlı küfdeler acı ben az deym sen çok aeğna
bes şo halfelii vering baa

kardeşleri

"yog eeriif" ve "yaallaaah"

olan hayret nidası