uzun uzun düşündükten sonra, nohut, kebap vs. dürümleri neden çok özenli ve büyük bir aşkla sevgiyle şefkatle yaptığımın farkına vardım. sevgiliye duyulan bir aşk gibi değil bu, daha çok annenin evladına duyduğu gibi. daha doğrusu ben annemin çocukken bana yaptığı dürümlerin malzeme kısmına kadar olan boşluğu ısırıp daha iştahlı yiyebilmem için uğraş vermesini çok özledim, her boşluğa düşüşümde yahut karşılaştığımda aklıma gelir, dürüm de olsa, yaşama dair bir boşluk da olsa, huzursuzluk bağlamında bir boşluk da olsa, hatta aşırı anne özleminin verdiği derin bir boşluk dahi olsa, yine o'nun sayesinde aşkla aşmayı öğrendim.