senaryosu ülkü tamer'in birkaç hikayesinden uyarlanam film 1950 yazının antep'inde, on bir yaşında bir çocukla prestijlibir sinema sahibi arasında gelişen dostluk ilişkisini konu alıyor. yoksul antepliler için hayat gizemden, büyüden, heyecandan, ihtişamdan, ince duygulardan uzaktır. onların hayatlarında tek bir mucize vardır: sinema. antep'teki en büyük sinema salonunun sahibi macı hüseyin'dir. macı lakabını hacı olduğu halde sinemacılıktan vazgeçmediği için almıştır. istiklâl gazisi olan hüseyin, babasının ölmeden önce kendisine emanet ettiği küçük ümit'i çok sever. ümit'in hayatı da macı hüseyin'in sinemasındaki hafiyeler, kovboylar, vampirler, korsanlar ve olağanüstü kahramanlarla renklenmektedir. ümit'in delice sevdiği tek şey sinema değildir; komşu kızı gülümser'e (17) çocukça duygularla da olsa sırılsıklam âşıktır. macı hüseyin'in gençlik aşkının antep'e dönmesiyle, aralarında kuşaklarca yaş farkı olan bu iki dost, kendilerini benzer duygular içinde bulurlar.


* * * * *

geçen gün televizyonda izlediğim. ses kalitesi olarak oldukça kötü, konu olarak sıkıcı bir film olmaktan öteye gidememiş. sadece antep olduğu için sonuna kadar izlediğim film. 50li yıllarda antep te geçen bu filmde bir allahın kulu antep ağzı konuşmuyor. (bkz: nakıp ali) başlığındaki hiç bir olayın geçmediği filmlerinin kopmadığı kimsenin nakıp ali sees bağırmadığı bir film. ayrıca herkesin nakip ali diye seslendiği ana karaktere antepte kimlerin bu şekilde hitap ettiği merak ettiğim * kimseye tavsiye etmediğim film.

aslında güzel olabilecek bir konusu olmasına rağmen çok kötü bir filmdir.dönemini de zerre yansıtamamıştır.50li yıllarda antep'te geçen bir filmde herkesin istanbul ağzıyla konuşması da oldukça rahatsız edici.

filimde gördöm antebe has tek şey çayırağası otobüsüydü
(bkz: çayırağası)