ortaohulda bi matematik hocamız ahmet vardı, garşıyaha ortaohulunda.
yıl 1960'ın sonları, 70'lerin başı.
bizi hep (a benim eşşek oglum) deyni severdi.
matematik'te en yüksek notu alana da, en zayif notu alana de beyle derdi.
aslında severmidi, sevmezmiydi biz örgenciler bilemezdik.
bi gün bütün sınıf uşağlıh ahlı garar aldık.
zatilem o zaman sınıflarda ohuyacak talebe nerde
ahmet hocanın yazılısı vardı.
yazılı kaatlerine şeyle yazdık:
(eşşek ölür adı galır, yiğit ölür namı galır. biz eşşek çocugları deelik kine eşşek olak. bi daa bize eşşek demeyin)
ahmet hoca herkesin yazılısını heç ses çıharmadan aldı. alırhane güliydi. ertesi hafda yazılı sonuçlarını açıkladı ahmet öretmen:
-hepinğiz zıfır aldıngız eşşekoğlu eşşekler. benim size eşşek olum derken bi bildiğim vardı, bengi yangıltmadınız eşşek olu eşşek çocuklarım...