gözel analarımız, vurdukları yerde gül biten, şindik köteklerinin bile özlemini çektiğimiz, gabirlerinin başına gedipte usul usul, çahtırmadan ağladığımız, adlarını anınca burnumuzun gemiği sızlayan o çilekeş ve mübarek analarımız, o zamannar her şartta ve neynen dövellerse dövsünler döverkende sövellerdi:

-seni döyyüsün dölü...
-babayın sinine sıçıym...
-gabirine sıçtığımın uşağı derlerdi... sövmeden dövülmez di çünkü.

vahdı zamanında rahmatlıktan terliknen, yün çıbıynan, maşaynan, tavanın tersiynen, habbapnan, çok kötek yediğimiz veya guvalandığımız, gaçtığımız için evelallah gendimizden veya maalle arhadaşlarımızdan biliyk.
ötesine hacet yok..!

seni döyyusun dölu vay babasınınn sinine gabirine sıçtıgımın uşağı nidalarıyla dövme eylemi gerçekleştirilirdi.