benim uçun antepde çocuk olmak; daha 7 yaşındayken ammimin düğün gününde kaçıp kavaklığa, batalhöyüğe gitmek, batalın bekçisine tapa damancasıynan kafa tutmak… ammiminoğluynan biz cüneytciyik deyip, antep kalasına arka tarafından tırmanmak... bayramlarda dedemğilin hayatlı evinde yatmak, ninemin pişirdiği püspürük çorbasını kaşıklamak... kavaklıkda yangın çıharıp, düztepeye kadar arkamıza bakmadan kaçmak… yerdeki yarım metre kara aldırış etmeden allebende çimmek… kadıdeermeninde kebap yapmak, içecek su bulamayınca yolun ortasındaki yağmur suyunu içmek… cüneytin battalgazi, malkoçoğlu, karamurat filmlerine yavuzlardaki emek sinemasına gitmek… ırahmatlık dedem apallo cumanın bana aldıı bi çüt içi pambıklı lasdik mavı çizme demek. ve 40 yıl sonra, hey gidi günler demek...