çok özlenilmesine, sürekli 'antebimin gözünü seviym' nidaları atılmasına ve yalnız olmadığını hatırlayıp memleketinle tekrar tekrar gurur duymana neden olur. yazılanları okuyup tanımadığın o kadar insanla aslında aynı kültürü paylaşmış olmak bile, onlara yakın hissettirir. sanki dışardayken başına kötü bişey gelse hemen yardıma koşacaklarını düşündürür. aslında kendi lehçene, kendi kültürüne dair birçok şeyi bilmediğini farkettirir. okudukça gaza gelip, hemen akabinde en yakındaki antepli arkadaşlarla (bkz: mintag govasi) toplanıp haylo gelin, yoğurt koydum dolaba gibi buram buram antep kokan şarkılarla zılgıt eşliğinde yurt odasında oynattırır *
*