1980'lere kadar bir kültür olgusu.
para harcanıyor tamam ama kendine göre raconu ve kuralları var.
hürmet ve saygı, akabinde gonfor hep ön planda.
edepe adaba mutlaka uymak gerek.
marıl yarpaa kimin para harcıyacaksın ama harcarken edebi bırakmayacaksın.
küçüklere sevgili, büyüklere saygılı olacaksın.
kapıcıyı, komiyi, tuvaletçiyi, şoförü, aşçıyı, temizlikçiyi memnun edeceksin.
sahnedeki sazcıya, sesciye, ritimciye, davulcuya, zurnacıya usulünce para dağıtacaksın.
parayı harcayacaksın ama saçmayacaksın.
gençlik yıllarımızda epey paramızı gömdüğümüz ama karşılığını görgü edep ve adap olarak aldıgımız sanki okul kimin bi yer.
tabii görmek bakana ve bakılan yerede bağlı bu tip olaylarda.
ama şu an bitti ve elhamdülillah yok oldu bu mekanlar diyoruz ama kötüsü her yer açık hava pavyonu kimin olmuş artık diyorlar..

mesela bahsettiğim adap ve görgüye bir örnek;

(bkz: pavyonda gazinoda şarkı isteme adabı)